سیاه چاله ها چیزی را نمی‌مکند!

برخی از مردم خیال می‌کنند که سیاه چاله ها همانند یک جاروبرقی بزرگ در نقش یک مکنده غول پیکر عمل می‌کنند که فضای اطراف خود را در خود می‌کشد. اما این تصور صحیح نیست و آنها نیز مانند سایر اجسام آسمانی هستند با این تفاوت که دارای میدان نیروی جاذبه بسیار قوی‌تری هستند.
اگر شما خورشید را با یک سیاه چاله هم جرم با خورشید جایگزین نمایید، زمین به درون آن کشیده نمی‌گردد و زمین همین مدار چرخشی فعلی خود را حفظ خواهد نمود.
اگر چه به نظر می‌رسد که سیاه چاله‌ها مواد موجود در اطراف خود را می‌مکند اما این موضوع یک برداشت نادرست است. ستارگانی که در مجاورت سیاه چاله قرار دارند جرم خود را به صورت بادهای ستاره‌ای که به سمت سیاه چاله در جریان است از دست می‌دهند که این موضوع هم با فاصله میان ستاره و سیاه چاله ارتباط مستقیم دارد.

ایده وجود سیاه چاله ها را انیشتن مطرح نکرد

با این حال وجود سیاه چاله ها از جمله مواردی هستند که تئوری نسبیت انیشتن آنها را پیشگویی می کند. کار شوارتزشیلد اولین فردی بود که با استفاده از معادلات انقلابی انیشتن نشان داد که سیاه چاله ها می‌توانند تشکیل شوند. او دقیقا در سال ۱۹۱۵ نتایج کار خود را منتشر کرد زمانی که انیشتن نیز نسبیت عمومی خود را ارایه نمود. با الهام از کارها و تحقیقات شوارزتشیلد مفهومی ابداع گردید به نام شعاع شوارزتشیلد که به شعاعی گفته می‌شود که برای هر جسم منحصر به فرد است و چنان چه هر جسمی از آن مقدار شعاعی مخصوص به خود با حفظ جرم خود کوچکتر و فشرده‌تر گردد تبدیل به یک سیاهچاله می‌گردد.
مدتها قبل از اینریاضی دان انگلیسی جان میشل پیش بینی کرده بود که ستارگان سیاهی می‌توانند وجود داشته باشند که بسیار پرجرم هستند به طوری که در اثر این جرم زیاد جاذبه آنها به قدری است که حتی نور نیز نخواهد توانست از آن بگریزد. نام “سیاه چاله” تا سال ۱۹۶۷ فراگیر و رسمی نشده بود.